Ես սովորում եմ «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրում, որտեղ 2015 թվականին մուտք գործեց ազգային երգն ու պարը։ Ներկայումս այն մեծ դեր և նշանակություն ունի և՛ կրթահամալիրի և՛ կրթահամալիրցիների կյանքում։ Սկզբի տարում չեմ զբաղվել պարով, հետո, երբ սկսվեցին 2016-2017թթ․ շրջանավարտների «Ցտեսություն-ցնծություն» տոնախմբության նախապատրաստական փորձերը, պարող խմբին տղաներ էին հարկավոր։ Մեկ-երկու փորձի գնալով մտերմացա խմբի հետ և ներառվեցի։ Դե, իսկ այն, որ խմբի ղեկավարը Ստեփան Թորոյանն էր, ով շատ սիրելի էր ինձ համար՝ ուզում եմ պարտադիր նշել։ Դրանից հետո առաջ եկավ «Սովորող-սովորեցնող» մեգանախագիծը, որի ընթացքում մեր կրտսեր ընկերներին փոխանցում էինք մեր սովորածը։ Ես չեմ պարում միայն նրա համար, որովհետև սիրում եմ այն, պարում եմ սովորելու, սովորեցնելու և տարածելու համար։ Պարը իմ կյանքում մեծ տեղ է զբաղեցնում։ Ինձ համար դա մի կախարդական ախարհ է, ուր միաձուլվում և ճախրում են մարդու հոգին և մարմինը։ Ազգային պարերը պարելիս մարդը պետք է զգա իր մարմնի ամեն շարժումը՝ ոտքի մատներից մինչև մազեր։ Մենք պարում ենք այս բոլոր պարերը շնորհիվ Արցախյան պատերազմի մասնակից, ազգային պարարվեստի երախտավոր գործիչ, «Կարին» ավանդական երգի-պարի խմբի ղեկավար՝ Գագիկ Գինոսյանի, ով վերականգնել է ավելի քան 36 պար։ Ես ինչքան մեծանում եմ, այնքան շատ եմ սկսում զբաղվել այս գործով և զգում եմ, որ այն ինձ համար դառնում է պարտականություն՝ պահպանելու և տարածելու մեր ազգային երգն ու պարը։ Կարող են լինել մարդիկ, ովքեր ուղղակի կնայեն մեր պարերը և կասեն, որ լավ երեխեք են, եկան ուրախացրին, երգեցին-պարեցին գնացին։ Կարծում եմ, որ եթե մարդկանց զգալի զանգվածը այդպես մտածի, մենք կհամարվենք պարտված։ Բնականաբար, կարող են լինել մարդիկ, ում մենք չենք կարողանա փոխանցել ազգային պարերի իմաստը, բայց դա դեռ պարտություն չէ, և ոչ էլ հաղթանակ։ Ազգային պարի ասելիքը շատ բովանդակալից և կարևոր է։ Դրա մեջ ամփոփված են հայի ոգին և կենցաղը, պարտություններն ու հաղթանակները։ Մարդու վրա ներազդելու, նրա մեջ ազգային նկարագիր սերմանելու, ազգային ակունքներից սնվելու և տեսակը ավելի լավը դարձնելու միջոց դժվար է գտնել, քան ազգային պարը։ Կոմիտասն ասել է․ «Յուրաքանչյուր ազգի քաղաքակրթություն ամենալավը արտահայտում է պարը»։ Ազգային պարը դա մի զենք է, որը աշխատում է վերացնել օտարամոլ և անճաշակ մշակույթը։ Այն, ինչը չունի արմատներ, շատ հեշտ է տապալել։ Պարը դա մշակույթի մի մեծ մաս է, իսկ մեր մշակույթը ոչնչացնելու համար մեր թշնամիները ներդնում են մեծ ուժեր։ Հիմա երևի ձեզ մոտ հարց կառաջանա, թե մենք ինչպե՞ս պայքարենք դրա դեմ, բայց չէ՞ որ մենք ինքներս կարող ենք անել դա մեր հնարավորության սահմաններում։ Մենք պարզապես պետք է չդադարենք լինել դրանց տարածողը։ Իմ դպրոցն այս ամենի վառ ապացույցն է։
Տեսանյութի աղբյուրը՝ Սեբաստացի TV
Комментарии
Отправить комментарий