Լյուսի տատիս իմացած հեքիաթներին վերջ չկար: Ահա դրանցից մեկը, որը ապացուցում է, որ հուսահատությունը անհեթեթություն է: Այս պատմությունը հյուսնի մասին է, օվ ապրել է հարյուրավոր տարիներ առաջ: Օրերից մի օր տուն վերադարնալիս ընկերներից մեկը կանչում է նրան և հարցնում թե ինչու
է նա տխուր բան է պատահել ։ Հյուսնը ասում է, ՝եթե իմ տեղում լինեիր դու էլ տխուր կլինեիր։
Ընկերը ասում է բա թե ինչ է եղել հյուսնը ասում, որ մինչև առավոտ, , թագավորի հրամանով
պետք է տասնմեկ հազար տասնմեկ հարյուր տասնմեկ գրվանքա փայտի լավագույն սղոցվանքը տանի
պալատ, թե չէ գլխից կզրկեն: ընկերը ասում է հուսդ մի կորցրու: Արի գնանք, ուտել- խմելու ու վաղվա մասին մոռանանք: Հույսդ երբեք մի կորցրու: Նրանք գնում են հյուսնի տուն և տեսնում, որ նրա կինն ու երեխաները նույնպես լուրն առել են և լացում են: Ընկերը նրանց էլ է ասում, որ չտխրեն և բոլորը միասին սկսում են ուտել, խմել։ Հյուսնի կինը ասում է թե Խեղճ ամուսնուս, առավոտյան զրկվելու ես գլխից, իսկ մենք քեֆ ենք անում։ Առավոտյան թագավորի
ծառաները գալիս էն և հյուսնին ասում էն,որ թագավորը մեռել է դագաղ պատռաստիր նրա համար։
Ֆնջան պարը մեծ տարածում է գտել Ջավախքում ։ «Չորս ոտք», քանի որ կլոր պարերի հիմնական մասի համար ասում են «մի ոտ պար ենք խաղում», եթե ոտքը մեկ անգամ ենք հարվածում, «երկու ոտ ենք խաղում», եթե երկու անգամ ենք հարվածում և այդպես շարունակ։ Երբ շեշտվում է քայլերի զույգ լինելու պայմանը՝ «երկուս գնալ, երկուս դառնալ», ապա պարերը կոչվում են նաև ջուխտ (զույգ) ոտք։ Չորս ոտք պարերը բաժանվում են երկու խմբի՝ թաթի զույգ զարկերով և ոտքը խաղացնելով։ Հենց չորս ոտք պարաձևին էլ պատկանում է «Ֆնջան» պարը՝ գրանցված Ժենյա Խաչատրյանի կողմից։ Պարի անվանումը թուրքերենից թարգմանաբար նշանակում ՝ փոքր հախճապակյա բաժակ։ Հոլովակում պարում են <<Կարին>> ազգագրական պարի և երգգի խումբը:
Комментарии
Отправить комментарий