Մենք և մեր պարերը
Մեր դպրոցում` <<Մխիթար
Սեբաստացի>> կրթահամալիրում, շատ մեծ դեր ունի պարը: Մենք պարում ենք ազգային
պարեր: Ազգային պարը, երբ, որ պարում ես, ավելի լավ ես զգում քեզ և ավելի ես առույգանում:
Կան պարեր, որոնք պարում են տխուր առիթների ժամանակ, կան ծիսական, ռազմական, և այլ
տեսակների պարեր: Մեր խումբը` <<Կայծիկներին>> , գլխավորում է Ստեպան Թորոյանը:
Նա <<Կարին>>ազգային երգ ու պարի խմբից է և ունի մեկ այլ խումբ` <<Մենք
և մեր պարերը>>: Մեր դպրոցում կա մեկ այլ պարի ուսուցիչ` Սաշա Սարգսյանը: Նա
էլ է <<Կարինից>> : Իմ ամենասիրած պարը Ալաշկերտի քոչարին է (երևի ես արմատներով
Ալաշկերցի եմ, դրա համար եմ այդքան շատ սիրում այդ պարը): Ալաշկերտի քոչարին համարվում
է ռազմապար: Այդքան էլ հեշտ չէ պարել ռազմապարեր .դրանք նման չեն սովորական պարերին,
շարժումները ավելի բարդ են, ավելի շեշտված և մարտական: Շատ պարեր կան աշխարում, բայց
ինձ համար ազգային պարից լավը չկա, և ամեն Հայ պետք է իմանա իր ազգային երգը և պարը:
Մի քիչ էլ պատմեմ ուրիշ պարի մասին` Համշենի Թրթռուկի: Այս պարը պարում են համշենահայերը:
Թրթռուկը նույնպես համարվում է ռազմապար և շատ դժվար և հոգնեցնող պար է: Թրթռուկի հիմնական
շարժումը արծվի որսի շարժումն է` վերևից ներքև իջնող շարժումը: Համշենի պարերը, ինչ
խոսք, դժվար են, բայց գեղեցիկ: Բոլոր պարերն
էլ գեղեցիկ են, մնաց, որ Հայ ազգը սիրի ազգայինը և սիրի պարել:
Комментарии
Отправить комментарий